Speech overhandiging eerste boek in het LUMC te Leiden

Goedemorgen allemaal, 

Tja, het is voor mij een belangrijke dag vandaag. 

Precies 6 jaar en een week geleden stond ik hier voor het eerst. Erg zenuwachtig liet ik alles over me heen komen. Die eerste keer zal ik nooit vergeten. Het heeft een onuitwisbare indruk op mij gemaakt.Het was het begin van een hele spannende en vermoeiende periode. Vaak heb ik gedacht dat mijn dochters het niet zouden overleven, maar nooit heb ik het uitgesproken. Gelukkig, kan ik nu zeggen, is alles goed afgelopen. Toch bleef alles in mijn hoofd zitten en om het kwijt te raken ben ik gaan schrijven. Op een gegeven moment nam het op papier zo’n grote vorm aan, dat het in me opkwam om er een boek van te maken. Maar hoe doe je dat?Eerst maar alles opschrijven en daarna ben ik met Fontijn & Partners, een klein bureau voor communicatie, marketing en organisatie uit Smilde, rond de tafel gaan zitten. Zij zagen er wel wat in om mij te helpen en zie hier het resultaat:‘de Regenboog’. 

Ik ben heel erg blij met hoe het boek er uit ziet en wil het dan ook graag aan iedereen laten zien. Over de inhoud kan ik alleen maar kwijt dat ik er alles aan gedaan heb om het goed leesbaar te houden. Ik hoop dat het boek van het begin tot het eind de lezer boeit. 

Om te laten horen in wat voor stijl het is geschreven zal ik een klein stukje voorlezen. Het is een stukje over de eerste dag dat we hier kwamen: 

‘Onwennig rijden we de parkeergarage in. Wat is het hier groot! We besluiten onze tas eerst nog in de auto te laten, wie weet kunnen we straks weer naar huis. We moeten toch positief blijven. Op de rhesus-poli is het een drukte van belang. Het schijnt dus zo te zijn dat alleen op dinsdag zwangere vrouwen met deze aandoening hier gecontroleerd worden. Vandaar ook de naam rhesus-poli. Deze dag is speciaal hiervoor ingedeeld. Ik ontmoet de vrouw van de thuiszorg. Wat leuk om haar te zien. Ze heeft al een keer een bloedtransfusie gehad en komt nu op controle. Ze probeert een beetje uit te leggen hoe het gaat. Dan word ik opgeroepen. Erik gaat met me mee en we verdwijnen in een grote behandelkamer. Daar moet ik op de behandeltafel liggen en de vrouw die naast me komt zitten, vertelt dat ze eerst een echo gaat maken om te zien hoe de kindjes het op dit moment doen. Ik vind het prima. Het is allemaal onwennig, terwijl ik in de afgelopen weken al zoveel echo’s heb gehad. Waarschijnlijk komt dat door de lange reis en de vreemde mensen. Ze begint met de echo en geeft al vrij snel een luide opmerking: “O jee, dit is niet goed! ”Ik schrik en vraag direct wat er aan de hand is. Ze geeft aan dat het kindje dat ze nu bekijkt erg ziek is. Het heeft vocht bij het hartje, in de buik en in het hoofdje. Dit duidt op zeer ernstige bloedarmoede. Ik raak in paniek en begin te huilen. Wat gaat er dan nu gebeuren? Ik word helemaal bang en krijg het benauwd bij het idee dat het nu echt over is.Amper drieëntwintig weken zwanger en dan is het misschien wel voorbij. Dit was het dan, zullen we maar zeggen. Einde voorstelling! Ik voel me beroerd, misselijk, leeg en verward.Ik ken deze twee meisjes nog niet eens en toch voelt het verschrikkelijk als ik ze nu kwijt moet raken. We hebben samen al heel wat meegemaakt en het voelde heerlijk als ze in mijn buik aan het watertrappelen waren. Dat waren de weinige momenten in deze zwangerschap dat ik even genoot, want dan wist ik dat ze nog leefden. En nu is het sinds twee dagen heel stil in mijn buik. Af en toe voel ik nog een licht plopje, that’s it. De reden waarom heeft de echoscopiste nu duidelijk laten merken. Ze zijn ziek, allebei erg ziek. Komt dit nog goed?Erik weet ook niet wat hij moet zeggen. Hij pakt mij vast en probeert mij wat te kalmeren. De echoscopiste herstelt zich. Ik zie aan haar ogen dat ze geschrokken is van haar eigen reactie. “Maar we kunnen ze nog wel helpen, hoor. Het moet echter heel snel gebeuren. ”Eerst zien en dan geloven, denk ik. Ze besluit eerst het andere kindje te controleren, maar voor mij is het wel duidelijk dat die er net zo ernstig aan toe is. Het tweede kindje lijkt minder ziek, heeft ook zeer snelle bloedcirculatie, maar minder vochtontwikkeling. Ze gaat weg en komt even later terug met een gynaecoloog. Deze probeert nog weer uit te leggen wat er aan de hand is en zegt dat ik meteen moet blijven. Ze willen direct een bloedtransfusie uitvoeren bij de baby’s. Het overvalt me allemaal en ik weet niet hoe ik moet reageren. Ze zijn allemaal erg aardig en proberen me op mijn gemak te stellen door aan te geven dat er nog wel wat aan te doen is, maar ik begin vreselijk te huilen. Ik voel me verward en bang en word boos op mezelf omdat ik niet gisteren al aan de bel heb getrokken. Maar ik wilde geen zeur zijn, hoopte maar steeds dat ik het bij het verkeerde eind had.’  

Dan wil ik nu graag het eerste exemplaar van ‘de Regenboog’ overhandigen aan Dr. ……………………….  
Ik wil het ziekenhuis en haar medewerkers heel erg bedanken voor de ontzettend lieve zorg die ik heb gekregen tijdens alle keren dat ik hier geweest ben. 

Tot Slot:
Graag wil ik alle dokters, gynaecologen, verpleegkundigen, thuiszorg, enkele vrienden en familieleden bedanken voor de hulp en zorg in die moeilijke periode, met name dr. …………… van het UMCG, en natuurlijk Erik, Lars, Tara en Cindy.
Fontijn & Partners wil ik graag bedanken voor de hulp bij het tot stand brengen van mijn boek.
Als laatste wil ik mijn nichtje bedanken voor haar tips en de foto voor op de omslag.