Woensdag 30 september 2009.

Het is zover. We gaan naar Leiden. Zo’n twee maanden geleden werd ik gebeld door een verpleegkundige van het Leids Universitair Medisch Centrum. Ze zijn bezig met een onderzoek onder kinderen die één of meerdere bloedtransfusies in de baarmoeder hebben gehad. Het onderzoek moet duidelijkheid geven over hoe deze kinderen zich ontwikkelen, zowel fysiek als psychisch. Men weet wel hoe het direct na de geboorte gaat, maar er is nog veel onduidelijkheid over de ontwikkeling als de kinderen ouder worden. Wij willen graag meewerken aan dit onderzoek, ook om zo in de toekomst anderen te kunnen helpen, dus nu zijn we onderweg. Van de gelegenheid ga ik gelijk gebruik maken om mijn boek te presenteren. Tenslotte gaat het over hetzelfde onderwerp.  

Na d rie en een half uur staan we eindelijk op de afdeling verloskunde van het LUMC. Wat een reis, maar we hebben het gered. Ik ga eerst het eerste boek overhandigen aan de arts en daarna gaan we starten met de onderzoeken.We (ons gezin, mijn moeder en mijn schoonouders) worden hartelijk ontvangen en naar de koffiekamer gebracht. We ontmoeten de kinderarts en kinderpsycholoog die Tara en Cindy vandaag gaan onderzoeken. Zij willen graag aanwezig zijn bij de presentatie. Niet veel later komt de gynaecoloog ook binnen. Wat is het leuk om al deze mensen weer te ontmoeten en om nog even weer in het ziekenhuis te zijn. De sfeer van toen komt helemaal boven. En dan bedoel ik niet de angst, maar het gevoel van geen nummer te zijn, het gevoel van in goede handen te zijn. We praten over zes jaar geleden, er wordt gelachen, alles gaat heel relaxed. Ondertussen komt er nog iemand binnen, het is de verpleegkundige die bij mijn eerste bloedtransfusie aanwezig was. Ze herkent mij direct, jammer genoeg ik haar niet. Gelukkig vindt ze dat niet vreemd, want ik was behoorlijk ver weg die eerste keer.  

Ik heb een kleine speech voorbereid en die wil ik graag laten horen. Stil luistert iedereen naar mij, vooral als ik een stukje voorlees uit mijn boek: de dag dat we voor het eerst in het LUMC komen. Dan is het tijd om mijn boek te overhandigen aan de gynaecoloog. Hij vind het geweldig dat ik er een boek over geschreven heb. Ik voel mezelf helemaal warm worden, zoveel hartelijkheid als de mensen hier uitstralen.

Voor ik het weet is het tijd om met de kinderpsycholoog mee te gaan voor het psychologisch onderzoek. Cindy gaat als eerste en wij gaan lunchen, met een lunchkaart van het LUMC.  Heerlijke broodjes, soep, warm en koud beleg en drinken staat op ons te wachten. Mmmmm, zo wil ik iedere dag wel eten. Na één uur is Tara aan de beurt. Cindy heeft honger en wil graag eerst eten voordat ze naar de kinderarts gaat. Dus weer terug naar het restaurant.  

Om 14.00 uur zitten we bij de kinderarts. Ze heeft behoorlijk wat vragen en op een gegeven moment vraag ik of we kunnen stoppen, want het wordt me even te veel. De herinneringen, de gevoelens van zes jaar geleden komen te ver boven. Ik had er rekening mee gehouden, maar vind ‘t toch vervelend dat het gebeurd. 

Nadat ze bij mij wat bloed en bij Tara en Cindy wat wangslijmvlies hebben afgenomen gaan we op weg naar de couveuseafdeling. Mijn dochters mogen kijken waar ze gelegen hebben toen ze net geboren waren. Erg onder de indruk en daardoor zeer stil kijken ze naar de kleine baby’tjes die er liggen. Er ligt een kindje dat ongeveer net zo groot en zwaar is als zij, zes jaar geleden. Ze kunnen hun ogen niet van het kindje afhouden.